Ik werk tien uur. Soms iets meer, soms iets minder. Ik werk tien uur per dag. Dat was zo in de begintijd van mijn carrière als arts. Lange dagen. Meestal zonder pauze. Door, door, door. Van de ene patiënt naar de andere. Ik rende van hot naar her. Bloedprikken hier, röntgenfoto aanvragen daar, visites doen, suikers regelen, medicijnen voorschrijven, overleggen. Aan echt contact met de patiënt kwam ik nauwelijks toe. Volledig geleefd door het hectische ritme van het ziekenhuis, zowel overdag als ’s nachts. Ik stortte in een depressie, en dat was niet de eerste.
Ik werk tien uur per week. Dat is zo in déze tijd van mijn carrière. Korte dagen met de nodige pauze. Ik maak kennis met nieuwe deelnemers, geef trainingen, doe de mails, laat me bijscholen, geef bekendheid aan m’n bedrijf. Met aandacht voor de cliënt tegenover me. Zelf rust vindend in het oefenen met hen. Met energie uit het werk komend, al kan ik het amper werk noemen omdat het zo natuurlijk aanvoelt om dit te doen. Het is een wereld van verschil. En toch… toch schaam ik me om aan anderen door te laten schemeren dat ik tien uur per week werk. Vergelijk ik me vooral met mensen die meer kunnen, meer doen, het beter lijken te hebben. En vergeet ik mezelf te vergelijken met mensen die minder kunnen, minder doen, het minder hebben. Vergeet ik ook dat er redenen voor zijn. Bij de laatste arbeidsongeschiktheidsbeoordeling werd aangegeven dat tien uur werken het maximale zou zijn. Het blijkt het optimale. Maar als iemand ernaar vraagt, voel ik me meteen in de verdediging schieten. Ze zullen wel denken… Ik wil er soms nog steeds niet aan. Dat dit is wat ik kan. Dat het genoeg is. Dat ik op deze manier niet steeds hoef om te vallen. Ik erken gaandeweg steeds meer dat ik rust nodig heb, overzicht, structuur, en dat ik zelf regie moet hebben. Die vond ik niet in de banen die ik heb gehad, maar die heb ik nu wel gevonden. En de overige tijd? Die geef ik aan mijn partner, onze dieren, ons huis, familie en vrienden, en niet in de laatste plaats: aan mezelf. Voldoende rustmomenten, energiegevers en – nemers in balans houden. Soms gas bij, soms gas terug. Zoals iedereen. Maar wat zou het heerlijk zijn om me helemaal vrij te voelen en met zelfvertrouwen te kunnen zeggen: ik werk tien uur!
Comments