‘Zij zat vast in een martelgevangenis van de Russen’. Zomaar laatst een filmpje op de NOS-app. Het trekt mijn aandacht. Ik wil het kijken. Wat is dat toch? Ik klik het aan en zie een vrouw, die ik net zo goed had kunnen zijn. Ik wil de details weten en krijg de details. Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet zijn, al is het te gruwelijk voor woorden. Hoe is het om gevangen te zitten? Om daar alleen te zijn. Overgeleverd aan de vijand. Om stroomstoten door je lichaam te krijgen. Ben ik dan sterk genoeg? Zou ik trouw blijven aan waar ik voor sta? Wanneer gebeurt zoiets hier? Ik moet er niet aan denken! Iets in mij wil zich voorbereiden op zware tijden die mogelijk komen gaan. Iets in mij wil de controle erover. Ik wil nu al bedenken hoe ik dan ga reageren, hoe ik zulke dingen kan doorstaan, wat me zou helpen. Alsof ik de toekomst zo alvast kan bijsturen. Dichter bij huis zijn er ook genoeg dingen waar ik niet aan moet denken. Ik moet er niet aan denken mijn partner te verliezen, of anderen die mij lief zijn. Ik moet er niet aan denken om gezondheid te verliezen. Om de vrijheid te mogen zijn wie ik ben, te verliezen. En zoveel dingen meer. Eigenlijk al het goede in mijn leven.
Zoveel dingen waar ik niet aan moet denken. Toen ik dat laatst tegen iemand zei, zei ze eenvoudigweg: dan moet je er ook niet aan denken. En ik besefte: ze heeft gelijk, ik hóef er ook niet aan te denken. Ik heb hierin een keuze. Op de meeste dingen kán je je ook niet voorbereiden. En heel veel dingen die door mijn hoofd spoken, zijn dingen die waarschijnlijk nooit gaan gebeuren. Ik moet erop vertrouwen dat ik op zo’n moment kracht krijg om te doen wat binnen mijn vermogen ligt.
Er gebeuren heel veel afschuwelijke dingen in deze wereld, veraf en dichtbij. En toch. Ik ben hier. Nu. Veilig. Niet alleen. Vrij. Laat me dáár wél aan denken!