Het is zo'n dag, waarop het niet licht wordt. De schemer is 's morgens begonnen, houdt het tot de avond vol en gaat moeiteloos weer over in het donker. Ik kijk naar buiten. De ronde rimpelingen in onze tuinvijver verraden de regen, die gestaag doorgaat deze dag. Er ligt een grote grijze waas over alles.
De grijze massa in mijn eigen hoofd heeft moeite om wakker te worden. Ik neem nog maar een kop thee en verzamel energie voor m'n programma deze dag. Eerst de ochtendwandeling met de hond. Het kost me moeite om me een weg te banen in het bos tussen alle modderhopen en plassen door. De hond schudt regelmatig de nattigheid van zich af. Eenmaal thuis besef ik vergeten te zijn een handdoek klaar te leggen om hem meteen af te drogen. Net als ik blij ben dat m'n broek niet heel nat is geworden door de lange jas die ik droeg, veegt de hond zijn natte snuit en kletsnatte lijf af langs mijn broekspijpen. En bedankt!
Oké, aan de slag nu. Ik neem plaats achter m'n bureau. Met ongeduld wacht ik op het opstarten van mijn 8-jarige laptop. Bij zo'n ding op leeftijd gaat dat allemaal wat trager, maar ik vermoed dat hij vandaag ook meedoet met de regen-blues. Na enige tijd verschijnt opeens op mijn scherm rechtsonderin een opgevouwen parapluutje. En dan valt m'n oog op een korte tekst ernaast, die me zegt: Regen eindigt
Een gevoel van verrassing gaat door me heen. Dan van opluchting. Ik voel ruimte ontstaan. Een paar woorden van hoop op deze grijze dag. Onverwacht. De herinnering aan het komen en gaan van de dingen. Ik voel mezelf ontspannen. En wordt het buiten nou echt wat lichter, of lijkt dat zo?
De volgende keer wanneer er over alles een grijze waas ligt, herinner ik mezelf hieraan:
