'Jij bent vast helemaal zen'. De deelnemer aan de training kijkt me aan met een blik die bevestiging verwacht van mij. Hoe krijg ik dit de wereld uit, denk ik, terwijl een zucht aan me ontsnapt. Deze vraag is me vaker gesteld. Zouden ze echt denken dat ik geen stress ervaar? Ze moesten eens weten. Bij dezen: mindfulness geeft me geen leven zonder ups en downs.
Er zijn momenten dat ik huppel met onze hond door het bos, dat ik me geborgen voel in een liefdevolle omarming, dat ik geniet van improviseren op de piano. Er zijn ook momenten dat m'n stemming niet boven het nulniveau weet te komen en ik doodmoe ben van alle pogingen daartoe.
En toch, al die momenten zijn het waard om bij stil te staan. De mindfulness is voor mij als een brug die me steeds terugleidt naar wat er hier en nu is. Zo kan ik ten volle genieten van die mooie momenten en nagaan wat ik nodig heb wanneer het tegenzit. Dat geeft rust te midden van alles wat er is.
Dus nee, helemaal zen ben ik niet en wellicht niemand. Ben je wél benieuwd naar de ervaringen van een niet-altijd-helemaal-zen-trainer? Misschien kan ik je met dit blog over de brug helpen.
