In het zonnetje ligt ze. Opgerold als een pluizig bolletje met zwarte, witte en bruine vlekjes. Haar pootjes behaaglijk onder zich getrokken. Oogjes dicht en met een tevreden uitdrukking op haar poezensnuitje. Zichtbaar genietend van de warmte. Een toonbeeld van rust. Van genieten in dit moment. Dat ze regelmatig op m'n kussen ligt, waardoor ik 's avonds niet kan inslapen door het gekriebel van haartjes, kan de pret niet drukken. Ze is niet ermee bezig of haar bakje straks weer gevuld zal zijn, of ze niet te zwaar is (is ze wél), of ze wel genoeg beweging krijgt, en of ze wel genoeg nuttige dingen gedaan heeft vandaag om deze rust te mogen verdienen.
Ze hoeft alleen maar Poes te zijn.
De term mindful zou zeker bij haar passen. Bewuste aandacht voor dít moment. Leven voor dít ene moment. Moment na moment. Geen oordeel over wat er is, het leven nemend zoals het komt. Wel alert en wakend over haar eigen welzijn, in actie komend wanneer dat nodig is.
Ik kan niet tippen aan deze mindfulle houding van Poes. En de meesten van ons niet, denk ik zo.
Maar toch, als ik er zo over nadenk, is er al veel mindful aan ons. Als arts denk ik aan het lichaam. Het wonderlijke gebeuren met zoveel processen die zich daarin afspelen. Neem alleen al het hart, die met elke slag het leven door ons lijf pompt. Het bloed, dat nodig is voor het overleven van het lichaam, elk orgaan, elke cel. Het zorgt voor de energie die we nodig hebben, en wat ons niet goed doet wordt afgevoerd.
Ons lichaam is eigenlijk heel mindful. Er wordt door alle organen alles op alles gezet om zo optimaal mogelijk te functioneren en gezond te kunnen zijn. Het lichaam merkt op hoe het is en wat nodig is zodat het goed met ons gaat. Het zit ingebakken.
Maar er is een buitenbeentje. Een deel van ons dat niet altijd erop gericht is dat we het zo comfortabel mogelijk hebben. Een deel dat niet altijd ervoor zorgt dat het goed met ons gaat. Het is onze geest. De stroom van onze gedachten en gevoelens, die door ons heen gepompt wordt. Met regelmatig – letterlijk verontrustende – gedachten in de vorm van: 'Ik ben niet goed genoeg', 'Ik doe niet genoeg', 'Had ik maar...', 'Ik zou moeten...', 'Als..., dan...'
Herken je ze?
Toch is ook daar goed nieuws: wanneer we ons hiervan bewust worden door diezelfde geest, hebben we een keuze. Dan kunnen we mindful zijn in de praktijk brengen.
Ik kijk naar Poes. 'Was ze gelukkiger bij haar vorige baasje?' 'Geef ik haar wel genoeg aandacht?', 'Had ik haar maar eerder op dieet gezet', 'Ik zou wat vaker met haar moeten spelen', … Dan word ik me bewust van dit moment. Poes rekt zich loom uit. Doen deze gedachten mij of haar goed? Ik weet het antwoord en laat de gedachten voor wat ze zijn. En wanneer ik haar koppie aai, begint ze luid te spinnen.